Салхитай өдрүүд

Эхлэл

Намрын салхи сайхан сэвэлзэнэ. Цаг уурын товчооны урд уулзвар дээр гэрлэн дохио хараачлан зам гарах зуурт өчигдрөөс хойш сэтгэл түгшээсэн зовиуртай мэдрэмж энэ ард зам дээр үлдэж байгаа мэт санагдана.
Өчигдөр шөнө Төмөр замд, орцон дотор хүн хүлэээж байгаад гарахдаа тамхиа овоолоостой хогны тийш нясалчихаад гарсан юм. Тамхи яг хуруунаас алдуурч байх үед гал авалцчих вий дээ гэж нэг бодсон ч хогон дотроос тамхины цогийг эрж унтраана гэдэг утгагүй санагдаад шууд явчихсан. Асахгүй л байгаасай билээ гэж бодсон хэрэг.
Урд нь бага байхдаа тагтан дээр ээжээс нуугдан тамхи татаж байгаад доош машины мотор руу унагаачихаад одоо гал гарахгүй байгаа даа гэж их удаан харж билээ. Яг тийм тохиолдлоор зүгээр өнгөрчих байх гэж найдаад явлаа.
Гэвч өглөө тийм зүйл болсонгүй. Мэйл хаягаа шалгах зууртаа мэдээ харахад "Онцгой байдлынхан 27 хүний амь аварлаа" гэсэн гарчигны хажууд нөгөө миний орхиж гарсан байшин байв. Чөтгөр гэж, шөнө хогийн сав шатаад, дээд давхар хүртэлх хоолойгоор нь утаа угаар цутгаад хүмүүс нойрноосоо сэрэхгүй тэр чигээрээ унтчих магадлалтай байж. Аз болж аврагчид сайн ажиллажээ.

Ийн өрнөсөн санамсаргүй нөхцөл байдал үнэндээ намайг бүр ч хүнд нөхцөл байдлаас аварч гарсан юм. Тэр Төмөр замын байр бол Тэргэлийн шинэ нөхрийнх нь байр байсан. Долоон жилийн турш гарч ирэлгүй алга болсныхоо хойно тэргэл нэг л шөнө, гэнэтхэн зурвас илгээгчээр холбогдоод, "Би ирчихсэн байна. Маргааш буцна. Утас чинь хэд вэ?" гэж бичсэн юм. Түүнийг гадаадаас ирэх цагт нэг уулзана даа гэж дотроо нэлээн хэд бодож байсан, магадгүй нэг орой сайхан ууж, ярих байх гэж хүлээж байсан болохоор шууд л түүнийг олоод очсон юм.

Нөхцөл байдал шууд сонирхолтой байгаагүй боловч энэ уулзалт хэд, хэдэн зүйлийг бодогдуулж байлаа. Тэргэл нэг биш нэлээн олон хоногийн дараа эндээс явах байсан ч зүгээр л тэр өдөр зориг гаргаж, хорхойгоо дарах гэж надтай уулзахыг хүсчээ. Гэвч яг уулзах гээд очих үед нь нөхөр нь хойноос нь дагаад ирчихсэн байж.
Би машины гадаа, Тэргэл надаас арван тав алхмын цаана, түүний ард мөн арваад алхамын зайтайд нөхөр нь зогсож байв. Бид гуравын дунд тэгэхдээ шулуун зураас татагдахааргүй, зөвхөн Тэргэл болон тэр залуу хоёрын дунд л адил хүлээн авагчтай мэдрэгч ажиллаж байгаа.

Тийм болохоор би юм дуугарсангүй, зүгээр л инээмсэглээд, залуу руу үл ялиг дохичихоод машиндаа суулаа. Хөдлөөд явах агшиндаа машины толинд Тэргэл хэрхэн нөхрийнхөө зүг дөхөн алхахыг ажиж амжсан. Гучин метр хэртэй яваад уулзвараар эргээд түр зогсов.

Тэргэл тэр хоёр хаашаа явах бол гэдэг сонирхолтой асуулт төрөв. Тэднийг хармаар санагдаад буцад эргэхэд нөгөө хоёр яг хөдөлж байлаа. Өгөөжийн гудамжаар эргэж орж буйг нь хараад алсуур дагав. Төмөр замын цагдаагийн зүүнтэйд очоод зогсож буйг нь харчихаад тэднийг байр руугаа орсных нь дараа замын эсрэг талд машинаа тавиад явж орлоо. Яг энэ агшинд "Утгагүй юм" гэх шүүмжлэл өөртөө оногдуулмаар санагдаад түр зогсноз хийхэд өөдөөс хаалга гэнэт хүчтэй онгойгоод нэг хүн намайг мөргөх шахав.

Ухас хийн ухраад харахад миний зугатаж, зугатаж явсан жаахан охин өөдөөс харж байх юм. Тэр намайг хармагцаа шууд хөмхий зуув. Эрхлэнгүй харагдана. Тэгш тайрсан үс нь огт хөдлөхгүйгээр тэр над руу ширтэнэ.
Энэ харцнаас мултарч чадахгүйгээ мэдээд, бас гадаа түүнтэй ширтэлцэн зогсохоосоо бантаад:
- Би яг чам руу ирж байлаа. Ингэж удаж байж ирсэнд уучлаарай гээд хэлж орхив. Охин:
- Тийм л юм бол яагаад над руу залгаагүй шууд ирж байгаа юм. Би өдийд хичээлтэй гэдгийг чи мэдэж байгаа биз дээ. Худлаа ярь гээд тэр тулгасан байртай толгойгоороо өнгөлзөв.
- Үгүй ээ, харин чамайг хичээлтэй эзгүйд би ирээд дасчихсан юм аа. Танай давхарын дээр тамхи татаад, чамайг шатаар гарч ирэхийг хүлээдэг юм. Энэ удаа л харин тааралдчихлаа.
- Тийм л юм бол... гэснээ охин дуугүй болов.
 Үнэхээр би түүнийг хүлээж шатан дээр тамхилж зогсох байсан гэж үү?
Цонхоор нар ташин тусч, хоосон хөх өнгийн орцон дотор ганцаараа тамхи татаад л. Тэр шатаар ч юм уу лифтнээс бууж ирээд явахад түүнийг үнэрээр нь таниад л. Тэр үнэр харанхуйд ч, гэрэлтэйд ч яг адилхан шууд л намайг зорин асар хурдтай ирэн мөргөөд л. Иймэрхүү төсөөлөл тархиндаа ургуулж байх хооронд охин:
- Би буцаад орох хэрэгтэй байна. Түлхүүрээ хаалганд зоогоод орхичихож гэв.

Таван давхарт гарч ирээд лифтнээс буухад хаалганы өмнө Тэргэлийн нөхөр зогсож байв.
Охин түүн рүү,
- Сайн уу гээд цоглог мэндэлчихээд зөрөхөд харин тэр над руу маш ноцтой харчихсан зогсож байлаа.

Чөтгөр гэж. Яагаад ийм зүйл болоод байна аа гэж дахиад л өөрийгөө буруутгав. Энэ үед би арай хийж л хаалгаар гарахаа самбаачлан түүний цаана гараадхав. Ёстой дуугарах, байх, яах аа мэдэхгүй балмагдаж байхад охин тэндээс,
-Хүүе, чи тэгээд жинхэнээсээ над дээр ирсэн юм уу гэлээ. Түүнийг л дуугарахаар өөртөө итгэл орчихдог зан хөдлөж,
- Энэ удаа ч би чамайг байхад ирдэг азтай байна шүү гэж хэлээд түүн рүү алхав. Тэргэлийн нөхөр юу гэж бодож тэнд үлдсэнийг бүү мэд. Би шууд л охины хаалга руу дөхөж очоод,
- Хүйтэн уух юм байгаа юу гэж асуулаа. Намайг ирсэнд охин тэгэхдээ баяртай л байх шиг харагдана.

Охин гэдэг нь энэхүү хоёр өрөө байранд долоон найзтайгаа хамт амьдардаг Асү юм. Гурван найз нь анагаахын оюутан, хоёр найз нь Загвар, дизайны сургуульд явдаг ба тэр ганцаараа хэлний чиглэлээр сурдаг байв. Тэгэхдээ чөлөөт цагаараа Асү хэлнээс өөр чиглэлийн, физик, биологи гэх зэрэг баахан л сургалт, хүний нөөцийн академи, кизомбе бүжгийн дугуйлан, ууланд аялагчдын бүлгэмд хамрагдаад явж байдаг. Тийм ч учраас түүний өрөө гэж хэлж болох хэсэг нь элдэв янзын зүйлээр дүүрчээ.
Хоёр өрөө байрны жижиг өрөөнд нь тэр Уянгатай хамт байдаг. Бусад тавын хоёр нь гал тогооны жижиг тасалгааг тусдаа өрөө болгосон байх бөгөөд гурав нь тагттай том өрөөнд хамт байдаг. Асүгийн өрөөнд ханаар нь дүүрэн янз бүрийн юм өлгөөтэй байх боловч надад үнэндээ тэр хананы цаадах зүйл илүү сонирхолтой санагдав. Тэгээд Асүүг ус хийх хооронд "Хараагүй, сонсоогүй, хэлэхгүй" гээд чихээ дарчихсан гурван сармагчинтай цагны хажуу ханыг тогшиж үзэв.
Ямар ч байсан цаад айлын хүмүүс чанга ярьвал сонсогдохоор нимгэн хана бололтой.
Ингэж бодоод жижиг төгөлдөр хуурны урд тавьсан сандал дээр суугаад цагаа тайлж, төгөлдөрийн дээр тавив.

Охин хичээлдээ явмааргүй болчихлоо гэсээр өрөөндөө орж ирээд шууд л өвөр дээр суучихав.
Түүний дэргэд миний үлдээгүй шалтгаан их энгийн. Тэр хэтэрхий задгай ч юм шиг, тэгсэн хэрнээ аягүй чанга ч юм шиг. Нэг тийм ойлгомжгүй. Хэрэв гар утсыг нь аваад үзэх юм бол түүн рүү дор хаяж таван өөр залуу ямар нэг зурвас бичсэн байгааг олох биз. Тэгэхдээ тэр хаяа хамт хоносны өглөө өндөр, зайдас шарчихсан, доогуураа бариу жинсэн өмдтэй ч дээгүүрээ нүцгэн чихээрээ цонх руу харчихсан тамхи татаад зогсож байдаг.
Тэр мөчийг нь бодохоор энэ охин надтай үүрд байж чадна гэсэн мэдрэмж төрөөд байдаг.

Гичтэй зайдсыг тэр л ганцаараа амттай шардаг юм шиг, өндгөн дээрх хар перц Асугийн гарнаас унасан болохоор л хамгийн амттай байх шиг санагддаг. Харамсалтай нь тэр тийм ч хөөрхөн биш. Хөөрхөн биш гэдэг нь хамт гадуур явж чадахгүй, би түүнтэй явж байгаагийнхаа төлөө бусдаас ичмээр гэсэн үг л дээ. Тэр солонгос охид шиг будахаараа бол боломжийн л доо. Тэгэхдээ будаггүй үедээ яагаад ч юм бэ нэг өөдөөс нь тухтай харж чадамгүй төрхтэй.
Анх би түүнтэй цахимаар холбогдоод дасчихсан болохоор эхлээд уулзаж байхад царайнаас нь тэгтлээ цэрвэж байсангүй.
Тэр ч өөрөө байнга л том юүдэнтэй цамц, эсвэл том хэлхгэр малгай, нарны шилтэй явдаг болохоор заримдаа амар л байдаг. Нүд нь долир биш боловч яг эгц харахаар нэг л эвгүй харагдуулаад байдаг сорви хөмсөгнийх нь дор байдаг. Тэгээд арьс нь бага зэрэг цөлжиж байгаа газрархуу гадаргуутай харагдаад байдаг.
Бусдаар бол тэр уул нь маш сонирхолтой бөгөөд тачаангүй. Зуны орой тэр анх надтай уулзахаар ирэхдээ хөвсгөр том торон даашинзтай, цээжээрээ бариу корсеттой, тайрмал үстэй, том гэгчийн хар нүдний шилтэй охин байсан. Өндөр нь 155 см-т ч хүрэхгүй атлаа өсгийтэй гутал өмссөнийхөө ачаар харц нь надтай ойролцоо тусч байлаа. Алхахад нь даашинзны урт онооны ардаас нь нэлээн том муур дүрсэлсэн өнгөт шивээс харагдаж байсан. Гар нь ч бас нэг их удаагүй өнгөт шивээсээр дүүрэн байлаа.

Одоо бол түүнийг харахад аль ч шивээсийг нь далдалсан цэвэрхэн цагаан цамц, хар өмд өмсөж, үсээ тэгшхэн тайруулсан байх ба цагаан хүрээтэй шил зүүжээ. Арьс нь бас нэлээн амарсан байгааг харахад тэр ойрд тайван амьдарч байгаа бололтой.

Бид хэн нь түрүүлж нэгийгээ үнсэх вэ гэсэн шиг хэсэг өөд, өөдөөсөө харан суулаа. Энэ үед харин хажуу айлаас маш чанга хөгжим дуугарч эхлэв. Ямар нэг психоделик транс бололтой.